Κάτι που πρέπει να σκεφτείτε στον κήπο – You Grow Girl

Έχω τόσα πολλά να πω αυτή τη στιγμή, αλλά η γλώσσα μου είναι μπερδεμένη σε κόμπους.

Νιώθω τόσο πολύ αυτή τη στιγμή, αλλά η ταλαιπωρία με κάνει να θέλω να κρυφτώ.

Υπάρχει τόση δυσφορία: Από τη βία που βλέπουμε να εκτυλίσσεται καθημερινά. Είναι μια βαρβαρότητα και αδικία που όλοι γνωρίζαμε ότι υπήρχε… αλλά ίσως μας παρηγόρησε να μην το αναγνωρίσουμε ποτέ πλήρως. Ω, να είμαι τόσο τυχερός που έχω αυτή την πολυτέλεια. Αν τώρα η αθωότητά μας είναι θρυμματισμένη, είχε πολύ καιρό να έρθει.

Και εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί που αποστρέφονται, ή κουνάνε τα δάχτυλά τους και λένε, «Μα δεν έμειναν σπίτι», ή ανησυχούν για το τι θα γινόταν ο κόσμος αν αυτό δεν ήταν αστυνομικό κράτος. Σαν να χρειαζόμαστε αυτή τη βαναυσότητα για να μας κρατήσει στη γραμμή. Λες και αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Σαν να είναι αδύνατη μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία. Λες και η βία είναι απλώς ένα γεγονός του ποιοι είμαστε – όλοι είμαστε.

Υπάρχει δυσφορία στη δική μου ενοχή και προσπαθώ να κάτσω σε ηρεμία μαζί της. Είναι μόνο δικό μου να αποκαλύψω, αν και νομίζω ότι υπάρχουν πτυχές αυτού που μπορούμε να δουλέψουμε μαζί. Θα ήταν εύκολο να παραδοθείτε στην ενοχή ή την ντροπή, αλλά ενώ αυτά τα συναισθήματα μπορούν να εξυπηρετήσουν έναν σκοπό, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως παρηγοριά. Προσπαθώ να τα χρησιμοποιήσω ως υπενθύμιση της δουλειάς που πρέπει να γίνει παρά ως προστατευτική κουβέρτα, ως δικαιολογία για ακινησία και σιωπή.

Για μένα ο κήπος είναι ένας δάσκαλος, μια τάξη και ένα ιερό σε ένα. Είναι ένα μέρος για να ξεθάψεις δύσκολα πράγματα. Αυτή την εβδομάδα καθώς φυτεύω ντομάτες και βγάζω αγριόχορτα, σκέφτομαι ξανά πολύ τις ρίζες του πώς είμαστε ως κοινωνία και ως άτομα σε αυτήν την κοινωνία. Τόσες πολλές από αυτές τις απαντήσεις μπορούν να βρεθούν στον κήπο.

Ποια είναι η σχέση μας με τα μικρά κομμάτια γης που τείνουμε; Ποια είναι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για αυτά;

Ξέρω ότι οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί να ακούν για την αποικιοκρατία, αλλά είναι η ρίζα της ασθένειάς μας. Μεταφέρουμε αυτή τη νοοτροπία στον κήπο: της ιδιοκτησίας, της ανωτερότητας, της κυριαρχίας και της υποταγής. Της εξουσίας και της υποταγής. Ελέγχου και εξαγωγής. Από εμάς εναντίον τους. Της δικής μας αυτο-σημασίας και υπερδικαιώματος. Αν το κουβαλάμε εκεί, πού αλλού το κουβαλάμε;

Με τα χρόνια ένιωσα μια απελευθέρωση στο νευρικό μου σύστημα καθώς η σχέση μου με τον κήπο μετατοπίζεται προς την αμοιβαιότητα και απομακρύνεται από το να βάζω τον εαυτό μου στο κέντρο. Πώς μπορώ να το φέρω στον κόσμο μαζί μου τώρα;

Κάτι να σκεφτούμε όταν είμαστε στον κήπο αυτό το Σαββατοκύριακο.